Əlvida, Bakı! Daha çətin bir də görüşək...” Əlvida Bakı! Daha çətin bir də görüşək... İgid könlümə dolan qorxudur, qəm-qüssədir. İndi əlimin altda daha bərk sancır ürək, İndi daha dərindən duyuram ki, dost nədir. Əlvida Bakı! Ey Şərq üfüqləri, əlvida! İnan, qanım soyusa, taqətdən düşsəm də mən. Aparram, gedəcək mənimlə ta qəbrəcən Balaxanı mayı da, Xəzər dalgaları da. Əlvida! Salamat qal nəgməli könül kimi! Qoy mən son dəfə öpüm barı dostu, yoldaşı... Bənövşəyi tüstüdə əyilsin qoy gül kimi

Q ış fəsli idi. Hava şiddətli soyuq idi. Biz iki nəfər seyid, İran əhli, Araz çayından Rusiya torpağına keçib axşam vaxtı özümüzü yetirdik “Zurnalı” kəndinə. Vətəndə günümüz məşəqqət və korluqla keçirdi. Rus məmləkətinə səfər eləməyimizin səbəbi bu idi ki, buranın müsəlman əhalisindən həmişə mehribanlıq görüb əhli-əyalımıza az-çox ruzi əxz edib, vətənimizə geri qayıtmışıq. Allah razı olsun bu vilayətin müsəlmanlarından; ayda bir dəfə bunlara qonaq oluruq. Kəndə yetişib xəbərdar olduq ki,

Bərəkallah ustadına Bağdad xәlifәsinin qardaşı Bәһlul Danәndә sәһrada gәzәndә bir yolçuya rast gəldi. Yolçu qabağında bir yüklü eşşәk gedirdi. Bәһlul bu kişidәn xәbәr aldı:– A kişi, nә satırsan? Kişi dedi: – Kişmiş satıram. Bәһlul dedi: – Mәnә kişmiş ver, әvәzindә sәnә һikmət öyrәdim. Yolçu dedi: – Mәn razıyam. Yolçu Bәһlula bir qədәr kişmiş verdi. Bәһlul dedi: – Birinci, bir mәclisә gedәndә yerini tanı, sonra otur. Bәһlul yenә bir az kişmiş istədi ki, ikinci һikmәti öyrәtsin. Kişi bir-iki ovuc

Türkün inamı, əxlaqı, eşqi, ailə, yurd və dövlət haqqında anlayışları, mənəvi böyüklüyü dastanlarda öz əksini taparaq nəsillərdən-nəsillərə keçmişdir. Dastanlarda türk uşaqları ilahi bir işıqdan doğulur. Qara xanın yaratdığı aləm işıq aləmidir, dənizdən çıxan qadın xəyalı işıqdan yoğrulmuşdur. Oğuz doğulduğu zaman onun üzü mavi işığa çalırdı, arvadı göydən enən bir işıqdan doğulmuşdur. Türkün işıq sevgisi, suya, ağaca, təbiətə pərəstişi onun ilkin inamlarının əks-sədasıdır. Tanrının ilk dəfə

Ənvər Qafar oğlu Məmməmədxanlı - Azərbaycan yazıçısı, nasir, kinodramaturq, ssenari müəllifi, tərcüməçi, 1938-ci ildən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, 1946-1964-cü illərdə "Azərbaycanfilm" kinostudiyasının ssenari redaksiya heyətinin baş redaktoru, Azərbaycanın Əməkdar İncəsənət xadimi (1963), Azərbaycan Xalq yazıçısı (1987) olmuşdur. Ənvər Məmmədxanlı 1913-cü il fevralın 29-da Göyçay şəhərində doğulmuşdur. Burada ibtidai məktəbi bitirdikdən sonra Bakıda N. Nərimanov adına Sənaye

Dalidag.az Məlahət Hümmətqızının "Yuxu" povestini təqdim edir. YUXU G ünay çoxdankı arzusuna çatmışdı. Sevincinin həddi-hüdudu yox idi. Göz klinikasında işə girmişdi. Özünü dünyanın ən bəxtəvər insanı sayırdı. Bir tərəfdən düşünürdü ki, neçə-neçə gözünün nurunu itirmiş, işığa həsrət insanın gözünü müalicə edib sağaldacaq, onları həyata yenidən bağlayacaqdı. O, həkim idi. Dünyanın ən gərəkli peşəsinə yiyələnmişdi, peşəsini çox sevirdi. Bu, onun ən böyük uşaqlıq arzusu idi. Uşaq vaxtı bağçada

Beynəlxalq Mətbuat Mərkəzində Əməkdar jurnalist, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, tanınmış şair Adil Cəmilin 65 illik yubileyi qeyd olunub. Dalidag.az xəbər verir ki, tədbir Azərbaycan Mətbuat Şurası və "Aşıq Şəmşir" Mədəniyyət Ocağı İctimai Birliyinin birgə təşkilatçılığı ilə reallaşıb. Tədbirdə Mətbuat Şurasının sədri, Milli Məclisin deputatı Əflatun Amaşov yubilyarın həyat və yaradıcılığından söz açıb: “Mənə elə gəlir ki, Kəlbəcərdə doğulub şair olmamaq günah olar. Adil Cəmil həm də bir çox

1897-ci ildə Kanadanın Yukon deyilən ərazisində, Klondayk çayında qızıl tapılması haqqında xəbər bütün Amerikaya yayıldı. Alyaskanın adam ayağı dəyməmiş geniş əraziləri minlərlə yoxsul adamı və xəyalpərvəri cəlb etdi. O vaxtlar yazıçı kimi qələmini yenicə sınamağa başlayan Cek London da onlardan biri idi. Amma qızılaxtaran olmazdan əvvəl o, çox işin qulpundan yapışmışdı. Ehtiyac təhsilini başa çatdırmasına imkan verməmişdi. Onun universiteti həyatın özü idi və o, əsərlərində keçdiyi həyat

Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli qadın şairələrindən olan, Cənub mövzusunda unudulmaz poeziya nümunələri yaradan, Əməkdar İncəsənət Xadimi Mədinə Gülgün hər şeyə, məhrumiyyətlərə, çətinliklərə, sıxıntılara baxmayaraq, şair qəlbini, səmimiyyətini, insanlara sevgisini qoruyub saxlaya bilib. “Yer üzündə bir evim var, ocağı daim yanar. Onun sönməz şöləsindən, ürəyim işıqlanar” -, deyən şair ailəsini, balalarını, ocağını hifz eləməklə yanaşı, gözəl sənət nümunələri də yarada bilmişdi. Sonradan

Süleyman Sani Axundov dramaturq, jurnalist, uşaq yazıçısı və pedaqoq kimi tanınır. O, ədəbiyyatda eyni soyadını daşıyan Mirzə Fətəli Axundovdan fərqlənmək üçün ərəbcə “ikinci” mənasını verən “Sani” sözünü təxəllüs götürüb. Süleyman Sani Axundov 1875-ci il oktyabrın 3-də Şuşada yoxsullaşmış bəy ailəsində dünyaya göz açıb. Qori Müəllimlər Seminariyasında təhsilini başa vuraraq, 1894-cü ildən Bakının məktəblərində uzun illər dərs deyib. Çar hakimiyyəti dövründə əsl maarifçi kimi xalqın