Dalidag.az İlqar Fəhminin hekayəsini təqdim edir: SƏNDƏN NİGARANAM B iz bu kafeni alanda Əbdül kişini də üstündə hədiyyə kimi verdilər. Havayı. Kafenin köhnə sahibi yüz qırx min manatı sayıb çantasına yığandan sonra elə bu cür də dedi: — Əbdül kişini də havayı bağışlayıram sizə. Amma bir şərtlə ki, işdən çıxartmayasız. Ev-eşiyi yoxdu, burda yaşayır. Niyə çıxartmalıydıq ki? Onsuz da ağaclara qulluq edən adam tapmalıydım. Hazır var da. Şəxsən mənim alverdən başım çıxmır. Tələbə adamam, ömrü boyu

G ünlərin bir günü biz ayrılmaz dostlar bağda oturub səssiz-səmirsiz, hərə öz fikrində, zoğal mürəbbəsi ilə çay içirdik. Nə oldu, nə olmadı, niyəsini, nə üçününü biz bilmədik, elə sakit-sakit oturduğu yerdəcə Rüstəm kişinin gözləri qıyıldı, xəyalı uzaqlara uçmuş şəkildə, ahəstə və bir az da sirli səslə bizdən soruşdu: — Möcüzə istəyirsiz, sizə bir möcüzəli əhvalat danışım?! Sonra da bizim cavabımızı gözləmədən Rüstəm kişi bu əhvalatı danışmağa başladı. Günlərin bir günü qonşu kəndlərin birində,

C ığırın qırağındakı, üstünə işıq düşəndə gümüşdən tökülmüş kimi görünən bu hamar daş, vaxtilə dağların başından axıb çağlaya-çağlaya bu yerlərdən keçən böyük bir çaydan yadigar qalmışdı. Havalar yaxşı keçəndə, yağış, duman olmayanda, oğlan hər gecə meşəyə gəlir, bu daşın üstündə oturub papiros yandırır, düşünür, meşənin hənirtisinə qulaq asır. Ona elə gəlir ki, göydən otların, yarpaqların üstünə görünməz damlalar düşür, palçalanıb cingildəyir. Bu cingilti ona yuxuda eşitdiyi musiqini andırır.

B u әyyamda bizdә hәr bir şey aziatski vә yevropeyski olduğuna görә, arvadlarımız da hәmçinin aziatski vә yevropeyskidir. Aziatski, yәni, oxumamış arvad almaq çox asan şeydir vә nәticәsi dә qorxulu deyildir. O iş, at almaq kimi bir şeydir. Mәsәlәn, sәn istәyirsәn bir at alasan, pulun da var. Gәlirsәn dәllal yanına, o sәnin üçün bir at alır. Sәn dә o atı gәtirib töylәdә bağlayırsan. Bәs oxumamış arvad almaq da buna bәnzәr bir şeydir. Mәsәlәn, sәn arvad almaq istәyirsәn. Anana, ya bacına deyirsәn

"İçimdə bir zindan ağırlığı var, gecənin sən – yoxluq tənhalığında..." Dalidag.az Rafail Tağızadənin şeirlərini təqdim edir: DƏRDLƏRİN ƏN BÖYÜYÜ Bu zalım günahı dağ da götürməz, zaman da içində əridə bilməz. Gecələr üstünə qaçdığım dəniz bu dərdi qoynunda kiridə bilməz. Bu dərd od püskürür, alov püskürür, bu dərd diri-diri adam yandırır. Bu dərd ağıllının ağlını alır, bu dərd əl-qoluyla dəli qandırır. Bu dərdin canında ölüm var, qəsd var, aparıb qayadan atacaq məni. Ya da ki, dərədə asılı qalan

"Gün gəldi, onu bu kədərlə "mükafatlandıran" sahiblərinə də elə bu kədərin özündən pay düşdü; uzun müayinələrdən sonra sahibəsinin də onlara övlad sevinci bəxş edəcək orqanı götürüldü..." Dalidag.az Hicran Hüseynovanın hekayəsini təqdim edir: DƏRDLİ PİŞİK HAQQINDA BALLADA... H ekayənin mərkəzində insan durmur...amma həm də durur. Onun dünyasının rəngi solmuşdu. Yox, soldurmuşdular bu dünyanın rəngini. Özünə qalsa, daha düzü, təbiət qanunlarına qalsa, bu dünyanın rəngləri hələ indi-indi bəlli

...Sən məndə var olan ilahi adam, mən səndə yaşayan bəxtəvər qadın... Dalidag.az Sevinc Qəribin şeirlərini təqdim edir: MƏN OLSAYDIM... Güzgüdəki mənəm?!. ...yox, mən deyiləm, mən olsaydım- təbəssüm toxuyardı kipriklərim, duyğu misralanardı gözlərimdə, şeir dillənərdi baxışlarımda... Mən olsaydım- üşüməzdi əllərim, ağlamazdı saçlarım, ağrımazdı qollarım. Mən olsaydım- yıxılmazdım sənsizlik adlı ağrının ayaqlarına, yoxluğuna bürünmüş dünyanın havasızlığından asmazdım nəfəsimi, sükutu

N iftalı koxa atın örüşünü dəyişəndə bir istədi yəhəri-yüyəni də alsın, əvvəllərdə olduğu kimi, arxın suyu ilə belinin tərini yusun, amma fikrini dəyişdi. Atı elə yəhərli-yüyənli örüklədi, həm də örüyü bir az da yaxına, arxın alt tərəfinə çəkdi. Bilirdi:hava isti idi, at qan-tər içindəydi, amma əlacı yox idi. O, əvvəllər atını hara gəldi örüklər, örüşünü də tez dəyişərdi, qoymazdı ki, tərləsin. Yəhərini götürərdi ki, at nəfəsini dərsin, istəyəndə otlasın, istəyəndə kişnəyib şahə qalxsın,

Ələkbər Zeynalabdin oğlu Tahirzadə (Sabir) 1862-ci il 30 may-da Şamaxıda anadan olmuşdur. Atası kiçik baqqal dükanı olan dindar bir kişi idi və Ələkbəri gələcəkdə ruhani görmək istəyirdi. Buna görə oğlu səkkiz yaşına çatanda onu mollaxanaya qoymuşdu. Mollaxanada şagirdlərin ilk vəzifəsi Quranı oxumaq idi. Ancaq Ələkbər Quranı oxuyub başa vurmadan yazı yazdığı üçün mollası tərəfindən falaqqaya salınıb döyülmüşdü. Onu sıxan yalnız mollaxanadakı dözülməz qanun-qaydalar, maraqsız keçən dərslər idi.

Nazim Hikmət (15 yanvar 1902-3 iyun 1963) Sadəcə, ədəbi kimliyi ilə deyil, siyasi düşüncələri ilə diqqət çəkən Nazim Hikmətin qələminin qüdrəti bütün dünyaya yayılıb. Salonikidə doğulan Nazim Hikmət ilk şeiri “Fəryadi-Vətən”i 1913-cü ildə – hələ 11 yaşı olanda qələmə alıb. “Məktəbi-Sultani”də təhsil alan gələcəyin şairi bir ailə yığıncağında qəhrəmanlıq mövzusunda yazdığı şeiri oxuyur. İstedadı burada Dənizçilik naziri Camal Paşa tərəfindən kəşf edilir. Məzun olduqdan sonra “Hamidiyə” gəmisində