"...Uzun oldu bu qafaya fikirlərin ən qısası. Yazdığın beş - altı şeir sözlərin abort masası..." Dalidag.az Mahir Mehdinin şeirlərini təqdim edir: Noyabrlı dərs Susduqlarımın açması qədim çin heroqlifi. Kəsilib dörd üzündən də, keçmədim bu sinifi. İrəli çəkildi geri, qıraq qopdu ortadan. Kağız bir eşq quşu uçdu ortaya dal partadan. Sözsüz oxuduq, qurtardı son dərsin son bölümü. Hər gün yaşayıb, özümə öyrəşdirdim ölümü. Çölü birləşdirib içə, iki ömrü bir sürdüm. Əzbərləyib yerişini, səni zildən

Dəlixana ancaq dəlilər üçün nəzərdə tutulmayıb. Dəlixananın yolundan dahi yazıçılar, filosoflar, şairlər də keçməli olub. Fridrix Nitsşe İddialara inansaq F. Nitsşe 1889-cu ildə ağlını itirəndə dostlarına qısa və cəfəng məktublar göndərib. Sahibi tərəfindən qırmanclanan bir atın boyuna sarılıb ağlamaya başlayıb, sonra da huşunu itirib. Dəliliyin şagirdlik illərində yoluxduğu sifilis mikrobunun nəticəsi olduğu təxmin edilib. Dostlarının xəstəxanaya yerləşdirdiyi Nitsşe həkimlər və tarixçilər

Təsəvvür edək ki, hansısa kanalda süjetə baxırıq, məşhur mahnı səslənir: – "Vətən oğlu, çoban qara, yay sürünü yaylaqlara...” Aparıcı çıxışına başlayır: – Çoban nəğmələri şifahi xalq ədəbiyyatı nümunələrindən biridir. Uşaqkən necə həvəslə oxuyurduq: Göydәki göy buludlar Yorğanıdır çobanın. Yastı-yastı tәpәlәr Yastığıdır çobanın. Yumru-yumru qayalar. Yumruğudur çobanın... Çoban adı çəkilincə Abdulla Şaiqin "Keçi” şeirini, "Kitabi-Dədə Qorqud”un Qaraca Çobanını, "Pəri ilə çoban” əfsanəsini,

Morze əlifbasıyla yazılan - ayrılığa hökm oxuyan, sevda dolu, Sən xitablı, vüsal sığallı, həyəcan siqnallı, məhəbbət ünvanlı... Özündən-özünə ünvanlı yazı: şairin xoş avazı, xəzana dönən baharı-yazı Sülhiyyə Musaqızına belə bir namə yazıram: özündən-özünə ünvanlı. Niyə bəs sual vermirsiz ki, sözünmü olmadı, özünün sözünü özünə ünvanlayırsan?! Əziz oxucu, səbrin olsun. Mən də elə bu istedadlı qələm sahibini oxuyanda bu sualla qarşılaşmışdım. Özündən-özünə ünvanlı yazılarını bir neçə ildir ki,

Bu gün görkəmli Azərbaycan şairi Məmməd Arazın cismani yoxluğunun 15-ci ili tamam olur. İbrahimov Məmməd İnfil oğlu (Məmməd Araz) — şair, tərcüməçi, publisist, 1957-ci ildən AYİ-nın üzvü, Əməkdar mədəniyyət işçisi (1978), Əməkdar incəsənət xadimi (1984), Azərbaycan Dövlət mükafatı laureatı (1988), Azərbaycanın xalq şairi (1991) 1933-cü il oktyabr ayının 14-də Şahbuz rayonunun Nursu kəndində anadan olub. Burada orta məktəbi bitirdikdən sonra Azərbaycan Pedaqoji İnstitutunda təhsil alıb.

«İnsan yalnız ölümə yaltaqlana bilmir…» İtin dediklərindən Jurnalistlik fakültəsinin birinci kursunda oxuyurdum. Sentyabrın əvvəlləri idi. Günortaüstü dərsimiz qurtaran kimi özümü verdim universitetin yaxınlığındakı redaksiyaya, düz baş redaktorun otağına girdim. - Jurnalistəm, - dedim, sonra salam da verdim. Baş redaktor məni təpədən dırnağa süzüb, - məqalə gətirmisən? – dedi. - Yox… - Bəs onda nəyə gəlmisən? - İstəyirəm ki, sizin qəzetlə əməkdaşlıq eliyəm… sonra da yavaş-yavaş gedəm qabağa.

Dalidag.az Əli bəy Azəririnin hekayəsini təqdim edir: QURD AĞZI U cqar bir dağ kəndində yaşayırdım. Kəndimiz iyirmi bir evdən ibarət idi. Çox mehriban dolanırdıq, daha doğrusu, o vaxtlar mehribançılığın nə və necə olduğunu bir o qədər də dərindən dərk etmirdik, yəni mehribançılığı elə o vaxtkı ölçülərə görə qiymətləndirirdik. Həm uşaqlıq, yeniyetməlik çağlarımız idi, qayğısız və şən böyüyürdük, mehribançılığı bundan artıq dərk etmək qabiliyyətində deyildik, həm də hər bir ailə öz fərdi

"...Ömür qısa geyir, qısa.. Azıb gəldim qapınıza. ...Qanında eşq tapılıbsa,-- Qanında olmuşam demək..." Dalidag.az Əlizadə Nurinin şeirlərini təqdim edir: MƏNİM PƏNCƏRƏMDƏ AĞLAYAN YAĞIŞ Bir az qəribəsən, bir az da qərib. Bəlkə tanrı səni buluddan dərib? Bəlkə son məktubsan,- o qız göndərib,- Mənim pəncərəmdə ağlayan yağış? Bəlkə pəncərəmə qış gətirmisən? Bəlkə bir yaralı quş gətirmisən? Bəlkə gözlərimə yaş gətirmisən,- Mənim pəncərəmdə ağlayan yağış?. Gecəni əynimdə çuxa biləydim. Səni ürəyimə

"...Bu ayrılıq yol gəlirdi bilirdim, O gəldikcə təntiyirdim, ölürdüm. Təsəllimi bəlkələrdən alırdım, Yalan oldu, tufan oldu, yel oldu..." Dalidag.az Xəzangül Hüseynovanın şeirlərini təqdim edir: ALIN YAZIMIN AĞRISI Bir ananın qucağında körpənin, Qışqırığı qulaq deşir İlahi! Çalxalanır tam vücudum ürpənir, Ətrafdakı kütlə çaşır İlahı! İş dalınca gələn ana təlaşda, Silkələyir körpə yenə kirimir... Öz özünə tapa bilmir əlac da, Qışqırığın arxasınca sürünür... Otuz günlük bu körpənin səsinə, Səs

Adı sənətsevərlər arasında əfsanələşən, haqqında bir-birinə bənzəyən və bənzəməyən, bir-birini təsdiq və inkar edən saysız-hesabsız rəvayətlər bu qədim ustadın həyat yolunun öyrənilməsini mürəkkəbləşdirib. Ulu Göyçənin söz bilənlərinin yaddaşında Miskin Abdalın həyatına dair bəzi məqamlar qorunub yaşanıb. Onun əsl adı Hüseyn, atasının adı Məhəmmədcəfər olub. Ustadların söyləmələrinə görə Hüseyn XV yüzilin ortalarında Göyçənin Sarıyaqub kəndində doğulub, yüz ildən artıq ömür sürüb. Göyçənin