Dalidag.az Təranə Vahidin bir hekayəsini təqdim edir:
                                      
                                                   VAĞZALDAKI QARI

O, hər gün evdən çıxıb Vətənini axtarmağa gedirdi...
 
Bir-birlərini  yaxından görməsələr, səslərini  eşitməsələr də, onlar çoxdanın, lap çoxdanın  tanışı idilər. Vağzalda aralarından dərin bir dəmir yolu  xətti şütüyüb keçirdi. Dəmir yolunun sağında yaşı bəlli olmayan, saqqallı, iki ayağı  dizdən aşağı kəsilmiş və bunun ucbatından ömürlük əlil arabasına məhkum olunmuş keçmiş döyüşçü idi. Hər səhər buruqsaçlı bir oğlan tələsə-tələsə onu "işə" gətirirdi. Adam yerini tutan kimi, zirək köməkçi harasa yox olur, bir azdan yüklə geri qayıdırdı. Yeşiyi qoyub üstünə tələsik siqaret düzür, evdən gətirdiyi bağlamanı da əlilin yanına qoyub adamların arasında gözdən itirdi.
Əlil də axşama kimi yanından ötüb-keçənlərə siqaret təklif edir, arabir termosdan çay süzüb içir, alveri yaxşı gedəndə şey-şüylərin içindən əl boyda radiosunu  tapıb qurdalayırdı.  
Yolun solundakı isə əldən düşmüş, arıq, sısqa bir qarı idi.  Hər səhər eyni vaxtda vağzala gəlir, öz yerini tutur, axşamüstü dispetçer sonuncu qatarı elan edib  yola salandan sonra ayaqlarını sürüyə-sürüyə çıxıb gedirdi.
Bu müəmmalı qarının hər gün vağzala gəlməsi, eyni yerdə dayanması, gözləməsi əvvəllər əlili əməlli-başlı özündən çıxarırdı. Bilmirdi bu qarı vağzala niyə gəlir, kimi gözləyir, sonra niyə çıxıb gedir. Bir xeyli göz qoyandan sonra gördü ki, bu qarının nə gələni var, nə gedəni. "Niyə" sualı bir müddət əlili rahat buraxmasa da, sonra bütün bunlara alışdı. Hər səhər "işə" gələndə gözü birinci qarını axtarırdı. Qarı da Allah üçünə vaxtında gəlirdi, onu intizarda-zadda qoyub eləmirdi. 
Qarı da eynən onun kimi bir küncdə dayanıb zəif gözləri ilə qarşı tərəfdəki əlil arabasına göz qoyur, ürəyində tez-tez:
- Anan ölsün, bala,  səni bu günə salanı zəlil günə qalsın, indi heç ikiayaqlılar özünü saxlaya bilmir, sən belə necə yaşayacaqsan? - deyirdi.
Hərdən də özünə sual verirdi ki, görəsən, bu zavallının kimi-kimsənəsi varmı?
Soyuq havalarda qarının qanı lap qaralırdı. Ürəyində "Donub öləcək, qurda-quşa yem olacaq, kimsə  xəbər tutmayacaq" - deyib ağlamsınırdı.
Əlil də soyuq havalarda qarını məzəmmət edirdi:
- Qoca arvadsan, qaxıl otur da xarabanda! Bu havada evdən  çıxmaq olar? Allahın altında  biləydim ki, bu qarını vağzala gətirən nədir?
Bir səhər qarı vağzala gəlmədi.  Əlil nə qədər  yolun o tayına boylansa da, xeyri olmadı. Əvvəl gözlədi, sonra  narahat olmağa başladı, gün günorta olanda ağlından bircə bu keçdi:
- Qarı öldü, hə öldü, canı qurtardı bu zillətdən. Özü də dincəldi, mən də.
Bu sözləri deməyinə dedi, amma gözünün yaşını saxlaya bilmədi.
Yad səs onu diksindirdi. Kimsə siqaret istədi, müştərinin xırdasını qaytarıb yenə yolun o üzünə, qarının dayandığı yerə boylandı.     
Noyabrın əvvəli olsa da, tərslikdən quşbaşı qar başlamışdı. Zirək köməkçi bir anda peyda olub, şey-şüyləri yerbəyer edib əlili apardı...
... Qarı bir müddət gözə dəymədi. Əlil artıq onu unutmağa başlamışdı ki, bir səhər gözünə inanmadı. Qarı əvvəlki yerində dayanmışdı. Əlil doğmasını tapan adam kimi sevindi. Bu dəfə müəmmalı qarının sirrini, necə olursa-olsun, öyrənəcəkdi. Qonşuluğundakı pinəçini səsləyib qulağına nə isə pıçıldadı. Pinəçi yolun o üzünə baxıb duruxdu, çiynini çəkdi, nə isə demək istədi, amma əlilin sözündən çıxa bilmədi. Yerlərini xırdavat satana tapşırdılar. Pinəçi əlil arabasını sürüb bir xeyli uzaqdakı körpüdən yolun soluna keçirib qarının dayandığı yerdə saxladı. Qarı öz aləmində idi.
Əlil qarıya yaxından, lap yaxından tamaşa etməyə başladı. Yun yumağına oxşayan bu qarı nəyisə həsrətlə, çox həsrətlə gözləyirdi. Dispetçerin səsi gəldi: "Bakıdan Lənkərana gedən qatar bir neçə dəqiqədən sonra yola düşəcək". Qatar yola düşüb gözdən itəndə, qarı bir az da büzüşdü. Kor-peşman vağzaldan uzaqlaşdı. Əlil arabası ilə qarını qarabaqara izləyirdi. Qarı çox da uzağa getmədi. Vağzalın yaxınlığındakı köhnə həyət evlərinin birinin bala qapısından içəri girdi.
Əlili maraq bürümüşdü. Pinəçi özünü saxlaya bilməyib dilləndi.
- İndi neyləyək?
Əlil: 
- Bir az gözləyək, deyib siqaret yandırdı. Bir azdan qapı açıldı. Həyətdən bir-birini  dürtmələyə-dürtmələyə iki oğlan uşağı çıxdı. Qardaş olduqları bəlli idi. Deyəsən, dərsə gedirdilər. Gəlib əlilin yanına çatanda yaşca böyüyü əlini cibinə salıb çıxardığı qəpiyi xeyirxahlıqla əlilə uzatdı. Uşağın gözlənilməz hərəkəti əlili çaşdırsa da, balacanın əlini geri itələyib mehribanlıqla soruşdu:
- O qarı sənin nəyindi?
Uşaq gözləri böyümüş halda:
- Nənəmi deyirsən? - dedi.
Əlil:
- Hə, tez-tez vağzalda görürəm - dedi.
Balaca özünü saxlaya bilmədi:
- Anam deyir, nənənizin ağlı yoxdur, hər gün vağzala gedir. Adam hər gün vağzala gedər?
Böyük qardaş qardaşının üzünə bozardı:
- Sən səsini kəs!
Sonra da bir az acıqla dilləndi:
- Buna fikir verməyin, qələtdi eləyir,  nənəm dəli-zad deyil.
- Bəs nənən vağzala niyə gəlir? - əlil mehribanlıqla soruşdu.
Bu dəfə böyük uşağın gözləri bir az da böyüdü, özü də deyəsən qəhərləndi, başını aşağı salıb titrək səslə dilləndi:
- Nənəm hər gün vağzala gedib Ağdam qatarını gözləyir. Atam deyir, arvadla işiniz yoxdu,  özü bilər, qoyun gözləsin. Bilsə ki,  Ağdam, Qarabağ yoxdu, ürəyi partlayar. Qoyun ümidlə yaşasın, axır-əvvəl  bir gün bu qatar gəlib çıxacaq, ya yox? Atam belə deyir.
- Atan düz deyir, - əlil kədərlə dillənib uşaqlardan ayrıldı.
O gündən əlil hər dəfə qarını görəndə içində ümid  göyərirdi. İnanırdı ki, bir gün qarının gözlədiyi qatar gəlib çıxacaq, birlikdə qatara minib biri Qarabağda itirdiyi ömrünü, biri  Qarabağda basdırdığı ayaqlarını axtarmağa gedəcək. Əlil əmin idi ki, ayaqlarını tapan kimi.., başını da o torpaqda basdırıb diriləcək...      

Təranə Vahid
Dalidag.az