Dalidag.az Məlahət Yusifqızının şeirlərini təqdim edir:

NƏ UMACAQSAN

Gündə, hər dəfə dönüb, başından çıxan huşam,
Demə, göz yumacaqsan.
Dağılmış yuvasının üstündən uçan quşam,
Məndən nə umacaqsan?!

Qanad çala bilmirəm bir səmtə, bir tərəfə,
Bircə can daşısam da, gəlirəm çox hədəfə.
Yuvam balalarım tək dağılanda hər dəfə,
Tanrıya qaçacaqsan.

Ümidin anasını düşmən ağladıb çoxdan.
Varmı yaradacaqsan hər var olmayan yoxdan?!
Boynun kəndirdən tutur, əl-ayağın çarmıxdan,
Sən də unudacaqsan.

Susmur, dayanıb, doymur yıxılan da, yıxan da.
Haqqına asi olma, haqqın əldən çıxanda.
Bir havalı daş gəlib, ocağını yaxanda,
Hey de ki, pir, ocaqsan.

Nə torpağa, nə suya, nə bu havaya əyil.
Haqqa döyülmək olmur, di dur, Şeytana döyül!
Get, uzaq dolan məndən, göylər də azad deyil,
Yollarda batacaqsan?! 

QARABAĞ QANDAN SONRASI

Heç qəza, qədər bilmədik,

Nə çəkdik hədər bilmədik.
Ölümə qədər bilmədik,
Nə bildik ondan sonrası.

Bu canla indi soy daşı,
Bir soyuq, bir də soy daşı.
Görmədik yarı, soydaşı,
Görsək də bundan sonrası.

Nə verdi bu sabah adı?!
Qadalar bundan dahadı.
Qanımız candan bahadı,
Qarabağ qandan sonrası.

Qaraya dözdük birtəhər,
Ağ günlər vermir bar-bəhər.
Geyindik, donu qan, qəhər,
Kəfəndi dondan sonrası.

Haqqa çək, ey tövbə bizi!
Qıçdan edib gövdə bizi.
Gözləyirik növbəmizi;
Bizimdi sondan sonrası. 

SONSUZLUĞA UZANAN İLDÖNÜMÜNƏ

Ərin, oğlun, qardaşın «öldüsə»
günlərin bir günü,
şübhən olmasın öləcəyinə.

Üzüldüm atəşböcəyi olmaqdan.
Üzüldüm odla oynamaqdan.
Üzüldüm göylərə alçalmaqdan…

Əlini çək yaxamdan,
çəkilib yalnızlığıma
«gedirəm» soyu qırılan məmləkətdən.

Yaxının, uzağın,
küskün yalquzağın kimi
«gedirəm» səndən, Xocalı!
O dağı aşmaq olar.
Bu da mənəm!
Buda, mənəm!!! 

GÖYƏRİN, QARDAŞ

Əkdim, qırağa düşdünüz,

Su yox, qurağa düşdünüz,
Qara torpaqa düşdünüz,
Göyərin, qardaş, göyərin!

Göz yaşı acı…göynəyir,
Qardaşa bacı göynəyir.
Burnumun ucu göynəyir,
Göyərin, qardaş, göyərin!

Haqsız işlərin yarası,
Dəmir dişlərin yarası,
Göynər şişlərin yarası,
Göyərin, qardaş göyərin!

Varlığımdan ruhumacan,
Dinclik nədi, taparmı can?!
Heç olmazsa, Novruzacan,
Göyərin, qardaş, göyərin!

Ölümü belə qoymaram,
Didərəm, çölə qoymaram,
Hamınız ölə…qoymaram,
Göyərin, qardaş, göyərin! 

POZULDU ALNIMIN YAZILARI

Yad-yad sözlər üzdü alnımı,
Yad ayaqlar gəzdi alnımı,
yad izlər düşdü alnıma –
Pozuldu alnımın yazıları.

Eninə, uzununa,
tərsinə, düzünə,
min bir minnətlə,
dərdlə, möhnətlə yazılan alnım
bir çəkimdə yalandı.
Deyirlər «yazıya pozu yoxdu»,-
yalandı!...
Sürüşdü qaytanından bölük-bölük,
qırıq-qırıq.
Çırpıldı daşlara, düzlərə…
İlişdi çopur bənizlərə,
çəp-çəp gözlərə-
Pozuldu alnımın yazıları.

Dolandı ilan-ilan
iynələrin üzünə.
Corab toxutdurdu yetən özünə
kələf-kələf,
yumaq-yumaq
alın yazılarımdan…
Pozuldu alnımın yazıları,
yaman pozuldu… 

BİZƏ GƏLMİŞDİ XOCALI

Başına yığıb ölü şəhərlərin ruhunu,
“Ölüm gününü”
bizdə keçirməyə gəlmişdi Xocalı.

Yumağa dönmüş canımla:
-Xoş gəldin!-dedim ulu ruhlara.
-Xoş gəldin!-dedim ölü ruhlara.

Ürətimdən çox şey keçdi,
əlimdən bir şey gəlmədi.
Bir qazan xörək bağladım adına
bu cümə günü.
Nə o yedi dövrəsinin ruhlarıyla,
nə mən daddım yanmış dilimlə.

Biz hələ də
dünyanı topa qoyası dərdimizlə
hansısa bir çarxın
başına fırlanmaqdaydıq.

...Məni tək buraxma!
Dişlərim şaqqıldayır,
üşüyürəm, Xocalı!
Novruza nə qədər qalıb? 

ÖLDÜRMƏSƏN, ÖLDÜRƏRLƏR

Dünyanın üzünə baxdı Xocalı,
Yaralı-yaralı aman istədi.
Silah qurşamağa, tank oynatmağa,
Ərlər fürsət gəzdi, zaman istədi.

Fürsəti əlindən alındı, getdi.
Görmədilər yanıb, yaxıldığını.
Ancaq peyklə çəkir güclü dövlətlər
Kiminsə eyvandan yıxıldığını.

Dirigözlü yandı, əks oldu Göydə,
Haray-qışqırığı havada qaldı.
Gözünü dünyaya açmayan körpə
Süngünün ucunda, yavada qaldı.

Ayaqyalın qaçdı uşaqlar çölə,
İliyinə vurdu buzun soyuğu.
Buzun soyuğundan daha soyuqmuş.
Dünən dost bildiyin üzün soyuğu.

Tanıdaq deməyin, bu soyqırımı,
Dünya gözəl bilir nə çəkdiyimi.
Yeyib, şirnikənin tutulub gözü.
Ovuca əyilməz, ətəkdə yemi.
Dənizdən-dənizə, budur deyimi.

Yatırlar üstündə yatdı millətim,
Torpağın altı da, üstü də qənim.
Məni Yer üzünə qısqananlarım
Ürək deyil, çörək “dostumdur” mənim.

Soyqırım yaratdı, donu yalandan,
Şeytan arxalılar, şər arxalılar.
Mat qaldı dünyanın şəri önündə
İgid arxalılar, ər arxalılar.

Daha bu dünyaya arxalanmaram,
Xocalı yarası hələ sinəmdə.

Ər döyüşü getsə, meydan sulansa,
Sabah qələbəm var öndə, önəmdə.

Fürsəti əlindən alındı, getdi,
Görmədilər yanıb, yaxıldığını.
Ancaq peyklə çəkir güclü dövlətlər
Kiminsə eyvandan yıxıldığını.

Üz-üzə qoyuldu dinbir qardaşlar,
Qırılıb, aradan götürüldülər.
Tarixi çevrildi uduzanların,
Məhşər ayağına gətirildilər.

Mənim Məhşərimdə haqq əli yoxdu,
Şeytanın əlində əsir-yesirəm.
Necə millətəmsə Haqqın yolunda,
Eləcə möcüzə, eləcə sirrəm.

Əgər dəlilin var, buyur meydana,
Xocalı dərdinin tayını göstər!
Az deyil, yüz deyil, itibdi sayı,
Qırılıb, çatılan soyunu göstər!

Göstər bu dünyaya bildiklərini,
Gözünün içinə səni dansınlar.
Soyun qırılacaq ümid içində,
Çətin səni duyub, səni qansınlar.

Bir addım çəkildin, bir addım gələr,
Ya haqsız, ya da ki, haqq yerişidi.
Qələbə dediyin, yatanlar bilsin,
Bir savaş, bir qada, bir qan işidi.

Güzəştə duranlar uduzmalıdı,
Güzəşt yox bu qada, qan oyununda.
Əgər öldürməsən, öldürülərsən,
Enərsən bu şöhrət, şan oyununda.

KİŞİ ƏLLƏRİ

Bu kişi əli,
Babamın əli.
Tumarı saçımdadı.

Bu kişi əli,
Atamın əli.
Qabarı hələ də yadımdadı.

Bu kişi əli,
Ərimin əli.
Barmaqları gözümdə,
izi boğazımdadı.

Bu kişi əli,
Qardaşımın əli.
Parça-parça düşmənə ötürür Vətəni.
Ocağımızın başında düşmən gözəli.

Bu kişi əli,
Oğlumun əli.
Böyüyənədək yaxamda,
böyüdümü uzaqlarda.
«İgid oğul dayısına oxşayar».

Bu kişi əlləri,
Təklənmiş əllər.
Həyatdan aldılar məni.

Bu kişi əlləri
Uzandı tabutuma sarı
üzü qəbirliyə kişi karvanı.
(Eləmədiyinə yanan başların, ürəklərin)
Tabutuma uzanan əllərin
birliyi havasına öldüyüm gün
və ya öldürüldüyüm gün.
Karvanınız xeyir, kişi əlləri!
Sabahkı unutqanlığınız mübarək! 

***
Mən necə hali olum, ey qara torpaq, səndən!
Anamı məndən alıb, eylədin ortaq sənlə.

Sən dünən yarpağa can verdiyin anlar hanı bəs?!
Bəs necə ülfət edir bir sarı yarpaq sənlə?!

Sən anam olmağa cəhd etdin əzəldən, bilirəm,
Necə mümkündü gəlib də sona varmaq sənlə?!

Hələ cəngində olan qurbana sondur, demirəm,
Hələ sonsuzluğa çox var, çata barmaq sənlə.

Bax, o gün düşmənə vardın, məni atdın, getdin,
İstədim, od götürüb, üz-üzə durmaq sənlə.

Qol açıb, oynadı düşmən ki, barışdın qanla,
Boynuna atdı tilov, tor ilə qarmaq sənlə.

Qara torpaq, bu Qarayaylığına kəc baxma!
Güclülər istəməsinlər tələ qurmaq sənlə.

Məlahət Yusifqızı
Dalidag.az