Xaqani Abbasəli Öztürk 
    
Sevinc Qəribin təqdimatında "Bir ruh əsintisi..." rubrikasının növbəti şeir ərmağanı Xaqani Abbasəli Öztürk yaradıcılığından:

MƏN BİLİRƏM
               
Ən gözəl mən bilirəm,
dərdə uduzmağın dərdini...
Çünki ömrüm yaşam boyu,
günaşırı bir gününü,
dəfn edibdi dünənə...
(ömründən ehsan verib
hər gün vaxta bir öynə,
birdə  öyünə- öyünə )
Mənlik deyil deyə ginən
uzaqdan keçmir zaman,
vaxtın dışına çıxmaq,
zamanı ötmək güman...
İtirdiyim hər günün,
köhnəlir zamanla dərdi
kim istər ki, itirsin,
itən nə var hədərdi...
Baxtıma vətəndaş olan,
ayrılıq ölümün özüdü.
Ağladan ağıtlar vəda ehsanı
(ayrılıq özgə cür vəda əzanı)
bütün ayrılıqlar yaxır sevdanı,
bütün ayrılıqlar yıxır insanı...
Ümüdün qurtuluşu,
gümana yüklənir,
güman yarpaq-yarpaq
təqvimdən ələnir...
Yalana köklənir bəlkə türküsü,
dalğası ölmüş dəniz kimi,
sahildən geri dönür,
öləziyir olacağın ülküsü...
asiləşir pozulan süsü..
Səni düşünməyə məhkum,
gözümdən başlayır ırmaq...
Hər gün bir daş xatirənin,
oyur köksün oymaq- oymaq
Ayrılıq guzeydən- güneyə,
eşqin qədim vətəndaşı,
birazca qəmi bahalı,
aşiqin vətəndə daşı
aşiqlərin edam yaşı...
Yalnızlaşan, ucuzlaşan,
General kəlmələrim,
gödənçi gəlmələrin.
Qanmaz masasında onay,
bəkliyən dilənçi kəlmələrim...
Qaçırılmış fürsətin,
bir qərinədi yaxan həsrətin,
yasın tutur...
Məni səsləyən uzaqlar,
içində dərdimi uyudur...
Sən mənim düşdüyüm,
bahalı dərdim.
Ömrü sənə fəda verdim...
Ən gözəl mən bilirəm,
Ki, özləmim, özəlim,
özümü yıxan öz əlim,
Səndən uzaq durmasam,
Çətin dikəlim, düzəlim...
Ən gözəlin mən bilirəm
çünki yenildiyim dərdin
dərdini özüm dərirəm...

Dalidag.az