Adil Mirseyid

Bu gün səmadan bir söz yerə düşdü.
Bir az külək kimi sərbəst, bir az göz yaşı kimi ağır…
bu gün – azadlığın, poeziyanın və tənhalığın şairi Adil Mirseyidin dünyadan köçdüyü gündür.

Bəzən bir şair təkcə şeir yazmır. O, zamanla danışır, susqunluğu ilə qışqırır, tənhalığı ilə bir millətin iç səsini ifadə edir. Adil Mirseyid də belə şairlərdən idi. Onun poeziyası elə bil göy üzünün qəlbinə yazılmışdı – təmkinli, hüzünlü və sarsıdıcı dərəcədə azad.

Tənhalıq onun poeziyasının pasportuydu.

Adil Mirseyid özünü bəzən uçurumun kənarında danışan bir nəfəs kimi göstərirdi. Onun şeirləri sanki oxucunun ruhunun dərinliklərində özünə sığınacaq axtarırdı. O, nə mükafatların, nə də tribunanın şairi oldu. O, səs-küydən qaçan, amma sözün səsini öz içində yüksəldən bir qələm sahibi idi.

“söz– mənim ağlayan sükutumdur”, deyirdi Adil.

Onun şeirlərində həyat – bəzən səssiz bir mübarizə, bəzən ruhun parçalanmış güzgüsü, bəzən də azadlıq üçün çırpınan bir göyərçin idi.

Şeir onun üçün yaşamaq tərzi idi.

Adil Mirseyid şeiri forma ilə oynamırdı – o, forma ilə nəfəs alırdı. Onun misralarında nə saxta pafos vardı, nə də dekorativ gözəllik. O, gerçək idi. Ən çox da ağrıların və sükutların içində.

“Mənim ruhum göy üzünə dönmək istəyir” – bu cümlə sadəcə bir misra deyil, onun varlığının şifrəsi, dünya ilə vidalaşmadan əvvəl dediyi son poetik baxış idi.

Onun yoxluğu da poetikdir.

Adil Mirseyid bu dünyadan sakitcə getdi. Necə ki, ömrünü sakit və dərin yaşadı. Amma o, bu torpaqda söz yeri qoyub getdi. Onun yoxluğu da varlığı qədər danışır.

Bu gün göy üzündə bir az daha Adil susqunluğu, bir az daha şeir kədəri var.

Allah rəhmət eləsin.
Sən göy üzünə dönmək istəyirdin, Adil bəy… göy səni qəbul etsin.



Sakit Məlikov
Dalidag.az