Rövşən Hüseynov, şair, publisist Tarix yazıram. Bəlli tarix! Azərbaycan hərb tarixini. Dünyanın görə biləcəyi gözlə, duya biləcəyi səslə, Azərbaycan əsgərinin biləyinin gücünü qüvvətini hiss edə biləcək əllə, tarix yazıram.Şanlı Azərbaycan tarixi. Min illər boyu fəxarətlə, qürurla ifadə ediləcək daş salnamələrə yazılacaq tarix. Bu gün mənim günümdür. Əlimdə qələmim titrəmir, beynimdə düşüncələrim qarışmır. Mən tarix yazıram. Azərbaycan Sərkərdəsinin -İlham Əliyev cənablarının qüdrətindən,

İgid əsgər, möhkəm dayan! Bəli, bu gün hər bir ata-ananın, qardaş-bacının, nənə-babanın dilinin əzbəridir: “İgid əsgər, möhkəm dayan”. Əslində bu çağırış hələ heç “Əlifba” kitabını açmayan bağçayaşlı balalarımız da elə şirin-şirin deyir ki... Azərbaycan trpaqlarını 30 ilə yaxındır ki, tapdaqda, əsarətdə saxlayan erməni daşnak quldurları bu gün həmin “İgid əsgər, möhkəm dayan” misramızdakı vətənpərvərlikdən də qorxur! Ona görə də daima özlərini basılmaz sayan, ərazilərimizi işğal edən, bizi isə

Müharibə qadınlar üçün daha dəhşətlidir. Xüsusən də əxlaqı həyatından da qiymətli olan Azərbaycan qadını üçün. Heç unutmaram, Kəlbəcərdən Gəncəyə sığınmış bir ailə haqqında reportaj hazırlamışdım. Qadın danışdı ki, qardaşım tüfəngində məni qorumaq üçün güllə saxlamışdı: “Yol gedirdik, məlum deyildi başımıza nə gələcək. Ermənilərin əlinə də keçə bilərdik. Mehmana dedim ki, mənim üçün bir güllə saxla. Görsək, əsir düşürük, öldürərsən”. Fərqanə bunu söyləyəndə nə kövrəldi, nə ağladı. Əksinə,

Qarabağ–Kəlbəcər nisgilli, müqəddəs məzarın da əsir düşdü, anacan K əlbəcər! Bu söz hər dəfə dilimə gələndə, bu kəlmə hər dəfə qulağıma çatanda içimdən gizilti keçir, məni soyuq tər basır. Çünki qoynunda dünyaya göz açdığım, Yer üzünün cənnət guşəsi saydığım bu ulu torpaq uzun illərdir əsirlikdədir. Axı mən də burada dünyaya göz açmışam. Ata-anam, baba-nənəm, bacı-qardaşlarım, mənə doğma olan insanlar da bu ulu torpaqda doğulmuşuq. Gözündən öpdüyümüz, gecə-gündüz sevə-sevə vəsf etdiyimiz

Koronavirus bütün dünyanın qaranlıq kabusuna çevrilib. Hal-hazırda koronavirus ilə dünya arasında müharibə mövcuddur ki, bu müharibədə itkilər də az deyil. İnsanlar bir tərəfdən ölümlə, digər tərəfdən də öz daxilləri ilə mübarizə aparırlar. Bu müharibədə ən güclü ordu isə həkimlərimizdir.Onlar gecə-gündüz özlərini fəda edərək, insanları bu qaranlıqdan çəkib çıxarmağa çalışırlar. Bu müharibənin əsl şəhidləri onlardır. İnsanları müalicə etməyə çalışarkən özünü də yoluxduran, şəhid olan,

Keçən gün Şəmkirdə övladına kiçik toy məclisi (sünnət) düzənləyən vətəndaş İnzibati Xətalar Məcəlləsinin 211-ci (Epidemiya əleyhinə rejimin, sanitariya-gigiyena və karantin rejimlərinin pozulması) və 535-ci (Polis işçisinin və ya hərbi qulluqçunun qanuni tələbinə qəsdən tabe olmama) maddələri ilə müvafiq protokol tərtib olunaraq məhkəmənin qərarı ilə 10 gün müddətinə inzibati qaydada həbs edilib... Bu kimi xəbərləri eşidəndə adamın qanı donur. Başımızın üstündən qara buludlar çəkilmək bilməyən

Azərbaycan Respublikasının prezidentinin gəncləşdirmə siyasətini kimlər dəstəkləyir, yaxud kimlər bu yeniləşmə siyasətindən qorxuya, təşvişə düşüb. Kimdir bu kürkünə birə düşənlər? Necə ola bilər ki, prezidentin yeniləşmə siyasətinə qarşı çıxmağa cəsarət tapırlar özlərində? Bu qorxu bilməzlər kimlərdir? Kimə xidmət edirlər, etməkdədirlər, niyyətləri nədir bu el dili ilə desək, saman altından su yeridənlərin, dinc dayanmırlar? Dünyamızın başına bəla olan COVİD-19 virusu Azərbaycanımızında

İlqar İlkin Bəlkə də heç on yaşım tamam olmamışdı. Dərsliklərdəki şeirləri əzbərləmək əvəzinə özüm şeir yazmağa başlamışdım. Yəqin bütün sairlərdə bu hiss olur: uzun müddət yazdıqlarından utanırsan, şeir yazdığını kimsənin bilməsini istəmirsən. Bu duyğunun heç vaxt izahını verə bilməyəcəm, amma sanki insan içini tənhalığa alışdırır, içərisindəki uğaqlığını bir küncdə-bucaqda böyüməmiş, tər-təmiz, toxunulmamış saxlamağa çalışır. On yaşımın içindəydim hər halda. Bir gün anam yas yerindən

Canım Kəlbəcər, gözüm Laçın, ürək Masallı... Ötən həftəsonu paytaxtımızdakı bir sıra dükanlarda çörək və bəzi ərzaq məhsulları ilə bağlı basırıq yaşandı. – Təəssüf ki yaşandı; o basırıqlardan videolar, şəkillər çəkildimi? – çəkildi; o çəkilişlər sosial şəbəkələrin Azərbaycan seqmentini bürüdümü? – bürüdü, təəssüflər, bürüdü... Ancaq beləmi olmalıydı? – Olmamalıydı, olmaya bilərdi, daha da olmasın zatən, olmasın! Mən paytaxtdan uzaq bir dağ köyündə böyümüşəm; gözümüzü açandan el-obanın, necə

Moskvadan bir zənglə Aprel döyüşü dayandırıldığı kimi Moskvadan başqa bir zənglə Şuşa şousu da dayandırıla bilər! Bəs, o zəng niyə vurulmur? O zəng niyə tələb olunmur? 1988-ci ildən üzü bəri heç bir hakimiyyətimizin Moskva ilə indiki qədər isti münasibəti olmayıb. Torpaqların azad edilməsinə başlaya bilmədiklərini anlamaq olar, amma Şuşada inaqurasiya keçirmək şousunu da durdura bilməmələri, yüngül desəm, yaxanı əldən vermək anlamına gəlir. Yəni bu qədərmi dilləri qısadır? Müharibəyə başlamağın