Kəlbəcərimizin həmişəyaşar şairlərindən biri də Şikəstə Rüstəmdir. Elə gəncliyindən yazdığı şeirlərlə həmişə gündəmdə olmuşdur. Şairin şeirləri bütün saz-söz məclislərinin yaraşığına çevrilmişdir.

Rüstəm Xəlil oğlu Xəlilov 1882 cı ildə Kəlbəcər rayonunun Qamışlı kəndində anadan olmuşdur. (Ancaq bəzi mənbələrdə şairin düzgün olmayaraq doğum tarixini 1890 ci yazmışdılar.) Rüstəm kişi də zamanın tələbinə uyğun molla məktəbində təhsil alıb. Uzun müddət Meşə təsərrüfatı idarəsində meşəbəyi işləyib. Müəyyən müddətlərdə kənd soveti sədri, kolxoz sədri vəzifələrində olub. O nəinki öz kəndinin, hətta rayonumuzun sayılıb-seçilən, mötəbər insanlarından biri idi. 1930 cu illərdə Rüstəm kişi kolxoz sədri işlədiyi müddətdə, şair Növrəs İman, Ağdabanlı şair Qurban müxtəlif vaxtlarda onun yanında katib vəzifəsində çalışmışdılar. Şairin yazdığı qoşmalar, gəraylılar və müxtəlif səpkili şeirləri elə o zamandan aşıqların dilinin əzbəri və məclislərin bəzəyi olmuşdur.Rüstəm kişi də digər Kəlbəcərlilər kimi dostluqda çox etibarlı, hörmətdə çox səxalı və səxavətli bir insan kimi yadda qalıb.Onun duzlu-məzəli deyimləri indi də camaatımız arasında yeri düşdükcə söylənilir:

Xoşbəxtliyimin biri də odur ki, Rüstəm əmi ilə şəxsən, üzbə surət görüşmüşük və birlikdə çörək yemişik. Bu 1972 ci ilin avqustunda olub. Onda rəhmətlik Meşəbəyi idi, Qamışlı zonasında.Qışa odun tədarükü üçün icazə bileti alıb onun yanına getmişdik. Bu o zaman idi ki Rüstəm kişinin yaşı doxsanı haqlamışdı. Amma insafən çox qıvraq və yaxşı qalmışdı. 

Ömrü-günü qədirbilən dostlarla gözəl məclislərdə, gözəl yaylaqlarda at belində keçən adam belə gümrah da qalmalı idi. Meşədə süfrə saldıq və birlikdə yemək yedik. Rəhmətlik öz atı ilə gəlmişdi. Odun doğrayan “Drujba” işlədənə dedi ki, mən gedirəm. Bu kişilər əlini hansı ağaca uzatsa onu da kəsərsən. Belə bir geniş ürəkli ağsaqqalı necə yaddan çıxarmaq olar. Həm də ki gözəl təbli şair ola?!

Hiss edirsən ki, şair yaşlandıqca həyatın keşmə-keşlərini olduğu kimi necə də aydın və təsirli bir şəkildə nəzmə çəkə bilir:

Şikəstə Rüstəm şerin bütün növlərində gözəl sənət nümunələri yaratmışdır. Onun təcnisləri, divanılıri də gəraylıları və qoşmaları kimi axıcı və yadda qalan idi. Ölümündən sonra övladları əldə olan şeirlərini kitab halında nəşr elətdirmişdilər. Əfsuslar ki mənə o kitabdan gəlməyib. Şairin bir şerini də sizlərə ərməğan edirəm dostlar:

Şikəstə Rüstəm ağırtaxtalı bir el ağsaqqalı idi.Mən çəkinmədən deyərdim ki, Şikəstə Rüstəm də Kəlbəcərimizin Filosof şairlərindəndir. Elə o zamanda əzbərimdə qalan bir bəndi:

Bəli həqiqətən də sən dillərdə gəzən, könüllərdə yaşayan şairsən Rüstəm Əmi.

Həyat yoldaşları dünyasını vaxtsız dəyişdiyindən Rüstəm kişi dördüncü dəfə ailə qurub. Bu evlilklərindən 20 övladı olub.

Rüstəm əmi 1987 ilin sentyabr ayında 105 yaşında dünyasını dəyişdi. Və doğma Qamışlı kəndində dəfn olunmuşdur. Sonuncu  evlənmə ərəfəsində qardaşı şair Zal Cabbarlı zarafatyana, duzlu-məzəli  bir şeir yazmışdı. Sizlərə həmin şeri də təqdim edirəm əziz oxucular:

Allah qəni-qəni rəhmət eləsin hər iki qardaşa. Onların hər ikisinin yaradıcılığı da Kəlbəcər mənəviyyatının tərkib hissəsidir. Belə insanları unutmaq özü günahdır.

Sonda onu da xatırladım ki, şəkildə Rüstəm əmi qızı Şükufə ilə birlikdədir. İndi Şükufə xanım Mərdəkandakı Kəlbəcər məktəbində müəllimə işləyir. Və çoxlu nəvələri var. Özü də gözəl şairədir, gözəl şeirlər müəllifidir. Deməli Doğma Kəlbəcərsiz də nəsil davam edir. Allah qorusun!