Bu kələf kimi dolaşıq yolların ağrı-acısı nə qədər olarmış, İlahi! Bax elə Yusif və Akif qardaşlarının son talehi kimi. Allahdan hər ikisinə də rəhmət diləyirəm.

Bu yazımı isə sənin ruhunla dərdləşə dərdləşə yazıram əziz dostum və Adaşım Yusif. Aramızda cəmi 5 yaş fərq vardı, demək olar ki, yaşdaş idik. Əvvəlcədən bağışla ki, bu yazım  25 il gecikdi. Bəlkə də ondan irəli gəldi ki, son gedişinlə barışmadım. Daha doğrusu inanmadım. Elə indi də inanmıram. Elə bilirəm ki haradasa uzaq bir səfərdən bu günmü, sabahmı qayıdacaqsan. Əfsuslar ki alın yazısını pozmaq qismətimizdə yoxdu. Elə o zamandan əzbərimdə olan bircə şerinlə yeri gələndə dostlarla səni yad eləyirdik. Ruhun şad olsun. Ölümündən sonra Bəhmən Vətənoğlunun ön sözü ilə nəşr olunmuş kitabın bu günlərdə əlimə keçdi. Bu balaca kitab mənə çox mətləbləri başa saldı və yenə də Böyük Türk Dünyasının Könüllər şairi Məmməd Aslanın bir söhbətimizdən olan fikrini xatırladıram. Ustadın ruhu şad olsun o deyirdi: 

   -Yusif, əgər bir şairin bircə gözəl şeri dillərdə gəzirsə, o şairdi, kitabı nəşr olmasa belə. Bəli Adaş, Sən həmi dost kimi, həm də şair kimi qədirbilən dostlar arasında cismən olmasan da ruhən yaşayırsan və yaşayacaqsan.

1955-ci il Aprelin 25-də Kəlbəcər rayonunda anadan olub. 1995 ci ilin iyun ayında avtomobil qəzasında qardaşı Akiflə birlikdə dünyasını dəyişib. Hər ikisinə də Allahdan rəhmət diləyirəm. Əzizlərinə Allah səbr versin. 40 yaşında Haqq dünyasına qovuşub. Kəlbəcər rayon 1 saylı  orta məktəbini bitirib 1989-cu ildə Gəncə Dövlət Pedaqoji Universitetini bitirib və yenidən həmin  məktəbdə müəllim işləmişdir.  Yusif Möhnət təxəllüsü ilə ara-sıra gözəl şeirlər yazardı. Məlum Qarabağ hadisələrindən sonra Gəncədə məskunlaşmışdı. Ölümündən sonra “Son Talehim” adlı  Bəhmən Vətənoğlunun redaktorluğu ilə kiçik bir xatirə kitabı çap olunub. Şeirlərində həmişə dərd-qəm açıq-aşikar hiss olunurdu:

Şair məhəbbətini tərənnüm edəndə də qəmə köklənir:

-Möcüzədir.”Bu da mənim son talehim”.Yusifin son şerinin sərlövhəsi və misrasıdı. Bu misra onun ürəyinə haradan dammışdı?! Bəli, İlahi qüvvədən. Buna şübhə ola bilməz. Yusif hardan bilərdi ki, sabah onun talehi tamam olur?! Bundan əvvəlki şerinə fikir verin:

Yusif müəllim 1978 ci ildə Gəncə Dövlət Pedaqoji İnstitunun tarix fakultəsini bitirmişdi. Kəlbəcər faciəsindən sonra Gəncədə təşkil edilmiş 4 saylı köçkün Kəlbəcər məktəbində dərs deyirdi. Birlikdə işləyirdik. Tarixin bizim çiynimizə yüklədiyi dərdləri birlikdə çəkirdik. Yusif mənim təkcə iş yoldaşım deyildi, həm də dogma sirdaşım id. Dərd bizə sinə gərəndə bir-birimizi tapıb dərdləşirdik. Yusif dostluqda şirin adam idi.O dərd qanan, həm də əhli-hal cavan idi. Ruhu şad olsun!

Son görüşümüz belə oldu. Gəncədəki Fizuli heykəlinin yanındakı bağda qarşılaşdıq. Son zəngdən sonra az -az görüşdüyümüzə təəssüfləndi. Ayrılanda məni qucaqlayıb öpdü və dedi: -Bir-iki günə dağlara tərəf bir güzarım var.

-Məmuniyyətlə mən də gedərəm.- dedim. Dedi ki, Bəhmən müəllim uzaq yolçuluqdu, sənə qıymaram.  Dedim ki:-Ay Yusif, sənin xətrinə, dağların xətrinə bütün əziyyətlər xoşdur. O uzaqlaşa-uzaqlaşa əl eylədi və yenə dedi: Yox, yox çox uzaqdı.. uzaqdı.. sənə qıymaram…

Bu Yusifdən eşitdiyim sön cümlə və son səs oldu. Doğrudan da bu səfəri çox uzaq imiş, lap əbədiyyətə qədər. Əbədi yaşar. Heyif səndən Yusif!

Onda yazdığım kimi:

Nədənsə elə Kəlbəcərdə olandan san ki, könül rübabını qəmə kökləmişdi, san ki bu ayrılığı o zamandan hiss edirdi Yusif müəllim. Onun 1980 cı ildə yazdığı şerini sizlərə təqdim edirəm, dostlar:

Digər bir şerində də san ki, talehin amansızlığını əvvəlcədən hiss edirmiş:

Və ya digər şerindən:

Kaş ki dediyin kimi olaydı Adaş. Amma dünyanın gərdişi bəzən elə amansız olur ki, ağrı-acısına dözmək də olmur. Səndən sonra elimizin-obamızın azman ağsaqqallarını, qeyrət-namus mücəssiməsi olan ağbirçəklərimizin demək olar ki hamısını itirdik. Getdiyin 25 il bir insanın, bir igidin ömrüdür. Səndən sonra ömür-gün yoldaşın da bu nisgilə dözmədi, dünyasını dəyişdi. Səndən yadigar qalan qız balan böyüdü .Ailə qurdu, indi üç yaşında bir nəvən var. Adını da Yusif qoyub. Allah xoşbəxtlər sırasına yazsın. Bu məqamda öz atasızlığım yadıma düşdü. Axı mən də 7 yaşımda atamı itirdim. Dünyanın çox ağrı-acısını çəkmişəm. İllər keçdi Ali təhsil alıb evə ilk əməkhaqqımı gətirəndə anam Yetərin gözləri doldu və şükranlıqla dediyi cümlə hələ də yaddaşımdadı:

-Oğul görürsənmi Allahın pisliyi özünə qalır. Yetimlər də böyüyüb arzularına qovuşa bilərlərmiş. Yenə də Allahın böyüklüyünə şükür Adaş. Yerində-yurdunda Yusif adlı adaşın var. Allah nəvən Yusifə torpağın sanı ömür versin. Min budaq olsun. Nəvən Yusifin Talehi Yusif Peyğəmbər kimi nurlu və ziyalı olsun. Bununla da öz yazıma sonluq verirəm. Əzizlərinə Allahdan səbr diləyirəm.

Hələ gənclik illərində dogma Kəlbəcərimizdə tez-tez görüşərdik. Söz-söhbətimizin məğzi də şeirləşmələr olardı. O zamandan bütün dostlarımızın əzbər bildiyi sevimli şeirin indi də yaddaşımda əzbərimdə qalıb gözəl dost: