Zülfüqarlının ilk ali təhsilli müəllimi
Qafar Umud oğlunu təkcə doğma kəndində deyil, Kəlbəcərdə də ziyalı kimi tanıyırdılar. Bir zamanlar dövri mətbuatda – qəzet və jurnallarda, eləcə də televiziya verilişlərində zəhmət adamlarının adı daha tez-tez çəkilər və onların həyatının örnək olması barədə ağızdolusu  söz açılardı. Tarla əməkçilərinin, fermada çalışanların gərgin işindən bəhs edən sil-silə verilişlər hazırlanar, nümunəyə çevrilmiş insanların özləri barədə danışılardı. Lakin, nədənsə, onların tarixi keçmişi barədə bir kəlmə olsun belə söz açılmamasının səbəbləri, sanki kimsəni maraqlandırmazdı. Bunun da əsl səbəbi müstəqil olmamağımzdan, dövlətimizin hansısa bir imperiyanın tərkibində və ya boyunduruğu altında olması imiş. Bunu çox sonralar öyrəndik. Yetmişillik  sovet rejimindən qurtulan  müttəfiq respublikaların hər birində «dillərə vurulmuş qıfıllar» açıldı. Onu müstəqillik, azadlıq eşqi ilə yananlar açdılar. Bundan sonra kimin kim olduğu üzə çıxdı. Məhz bundan sonra öyrəndik ki, bizim çox qədim, ulu bir keçmişimiz olub. Bu zəngin keçmişimizin hər səhifəsi bir qəhrəmanlıq  epoxası imiş. Tarixdən bizə  çox həqiqətlər məlum deyilmiş. Hətta, XIX-XX əsrlərdəki dəhşətli  qırğınlar barədə də gələcək nəsillərimizin xəbəri olmayacaqdı, əgər müstəqilliyimizi, nəhayət ki, bərpa etməsəydik. Arxivlərimiz dil açandan sonra bir sıra tarixi şəxsiyyətlərimizin üzə çıxması ilə biz özümüzü bir daha yaxından tanımağa  və tanıtmağa başladıq. Xalqımızın keçdiyi tarixi yol isə, ümumiyyətlə, çətin və məşəqqətlərdən keçməli olub. Bu illər və əsrlər ərzində baş verənlər xalqımızın  inkişafı və tərəqqisində, mənfi və müsbət mənada mühüm əhəmiyyət daşımışdır. Müstəqilliyimizin  bərpasından sonra xalqımızın tarixi keçmişinin araşdırılması və üzə çıxarılması mühüm məsələlərdən biri kimi  öz aktuallığı ilə diqqəti cəlb etməyə bilməzdi. Bu baxımdan hər  nəslin belə şəcərəsinin araşdırılmasına başlandı. Doğrudur, burada da ifrata varıldı: ümimmilli və ictimai əhəmiyyət daşımayan hadisələr də qələmə alındı. Lakin bu kiçik tarixlərin içərisində  xalqımızın keçmişi ilə bağlı mühüm əhəmiyyət daşıyan məsələlər də az deyildi. Kəlbəcərin tarixi ilə bağlı aparılan araşdırmalarda da xalqımızın  dünəni barədə xeyli zəngin məlumatlar üzə çıxmışdır. Məsələn, rayonda elmin, təhsilin inkişafında əməyi olanlar barədə məlumatlar əldə edilmiş, bu dağlar səltənətinin dəfələrlə yadellilər tərəfindən işğala məruz qalmasının qarşısını alanların tanıdılması istiqamətində xeyli materiallar toplanmışdır. Kəlbəcərin tarixi keçmişinin indiyə kimi yazılmamış səhifələrində xeyli ziyalımızın da adları qalmaqdadır. Belələrindən biri də 1926-cı ildə Kəlbəcər rayonunun Zülfüqarlı kəndində anadan olmuş Atakişiyev Qafar Umud oğlu idi.
Ötən əsrin əvvəllərində ucqar dağ rayonunda anadan olub ali təhsil almaq o qədər də asan məsələ deyildi. Bu, ilk növbədə həmin şəxsin doğulduğu yerin – kəndin və  ya rayonun sosial-mədəni inkişafı ilə bağlı idi. Demək, o illərdə Zülfüqarlı kəndi özünün inkişafı ilə diqqət mərkəzində olub. Azərbaycan Dövlət Universitetinin dil-ədəbiyyat fakültəsini bitirib doğma yurda qayıdan Qafar müəllim kəndin ilk ziyalılarından sayılıb. İlk  illər kənd məktəbində əmək fəaliyyətinə müəllim kimi başlasa da, sonralar o, direktor təyin edilir. Qafar müəllimin məktəb direktoru olduğu illərdə yeni sinif otaqları açılmış, fənn kabinetləri formalaşdırılmış (qızlar və oğlanlar üçün ayrı-ayrılıqda olsa da) əlavə binalar tikdirməklə qonşu kəndlərin məktəblilərinin yuxarı sinif şagirdlərinin də burada təhsil almasına şərait yaradıb. Beləliklə, ilk vaxtlar natamam-orta (yeddillik) səviyyəsində  fəaliyyət göstərən bu  tədris ocağı orta məktəb statusu qazanıb. Gənc yaşlarından Kəlbəcər ərazisində yüksək hörmət qazanmış Qafar Atakişiyev, sözün əsl mənasında ziyalı ömrü yaşayıb. 1967-ci ildə ürək çatışmazlığından dünyasını dəyişən Qafar müəllimin yetirmələri bu gün müstəqil respublikamızın ayrı-ayrı sahələrində kamil mütəxəssis kimi çalışmaqdadır.  

Məhəmməd NƏRİMANOĞLU 
Dalidag.az